Na een aantal ultra’s te hebben gelopen, begonnen meerdaagse ultra’s steeds aantrekkelijker te worden. En vorige week was het dan zover! Ik liep een tweedaagse Ultratrail op de Azoren, op het eiland Sao Miguel. Het was een onvergetelijke ervaring. Eigenlijk is het echt heel erg moeilijk om op papier te zetten hoe ontzettend mooi dit was, maar ik ga het toch proberen. Ik neem jullie mee in mijn voorbereiding, de race en het gevoel erna.

Voorbereiding

Op 16 april liep ik de marathon van Rotterdam. Deze ging boven verwachting goed en de trainingen hiervoor vormden een hele goede basis om nog een paar weekjes op verder te trainen voor het tweedaagse ultraevent. Hoewel ik verwachtte nog wat ‘monsterweken’ qua duurtrainingen te maken, dacht Grete (mijn trainster) hier iets anders over. Het werden nog 3 weekjes van ongeveer 75 kilometer. Alleen nu wel aangevuld met veel fietstrainingen, urenlange gravelritjes. Ik liep nog 1 lange duurloop van ruim 30 kilometer in de heuvels rondom Berg en Dal en nog wat kortere loopjes in de Ardennen. De afstand die ik zou gaan lopen was op dag één 61 kilometer met 2500 hoogtemeters en op dag twee 57 kilometer met 1700 hoogtemeters. Hoewel ik het dus best spannend vond gezien de weinige echt lange looptrainingen en haast geen hoogtemeters, had ik er wel echt veel vertrouwen in.

Tijdens mijn voorbereiding gebruikte ik weer de supplementen van Xendurance (Lactid Acid Buffer, Immune Boost en Collagen & Greens). Ik vulde deze aan met het supplement L-Carnitine, wat de vetverbranding stimuleert. Dit kan voordeel opleveren tijdens het lopen van hele verre afstanden.

Naar de Azoren!

Na heel zorgvuldig inpakwerk (ik moest nogal wat meenemen), vertrokken Maarten en ik op 15 mei al naar Sao Miguel om eerst nog een paar dagen het eiland te verkennen voor de start van de wedstrijd op 20 mei. Dat deden we hikend, rennend en fietsend. De natuur daar is echt prachtig, magisch bijna. Soms lijkt het echt net de jungle, afgewisseld met open landschappen, kratermeren en zwarte stranden. We verkenden wat stukjes van de routes en ik wist toen als dat dit echt iets zou worden om nooit te vergeten.

De wedstrijd!

Op vrijdag haalde ik mijn startnummer op en begon de echte voorbereiding. Ik had een lange lijst van spullen die ik tijdens het rennen mee moest nemen en daarnaast moest ik spullen meenemen om te eten na de 1e etappe en slaapspullen om in een tent te kunnen slapen. Onderstaande afbeelding laat zien wat ik allemaal mee moest nemen tijdens het rennen. Dit alles woog zo’n 4 kilo bij elkaar.

Dag 1: 61 kilometer en 2.500 hoogtemeters

Om 5.50 uur vertrok de bus vanuit Ponta Delgada naar Furnas, waar de start van de 1e etappe was. Ik zag heel veel gespannen, maar vooral blije gezichten. Er waren geen Nederlandse deelnemers behalve ik. Om 7.30 gingen we van start. Ik rende er vrij hard vandoor en kreeg 3 mannen mee. Vrij snel gingen we een hele steile klim op, en eigenlijk voelde ik direct mijn kuiten al ontploffen! De route was uitgezet met rode vlaggetjes. Supersteile klimmen, hele technische afdalingen, smalle bruggetjes langs afgronden, jezelf optrekken met een touw langs een steile wand... Alles kwam voorbij. Gelukkig kwamen er afwisselend ook hele mooie loopbare stukken langs waar ik weer even tempo kon maken. De afwisseling zorgde ervoor dat het goed te doen was qua belasting. Omdat het zo enorm technisch was viel ik wel een keer of 10 en ik overdrijf niet als ik zeg dat ik 150 keer door mijn enkel ben gegaan. Maar het was het waard. Zooooo mooi, het is eigenlijk niet te omschrijven. Ik kwam echt in mijn eigen wereld, waar er alleen nog maar natuur was. Inspanning en extreme ontspanning tegelijk. Na 4 uur lopen besefte ik me dat ik eigenlijk echt nergens meer aan dacht, iets wat bij mij niet vaak voorkomt;)

Het eten ging goed, ik zorgde ervoor dat ik iedere 8-9 kilometer een gel nam (Xendurance en BYE Pro Fruit) en een zakje Powergel shots en daarnaast iedere 12 kilometer een liter hypotone sportdrank. Water was het enige dat we bij de posten kregen.

Het was zwaar, maar het ging heel erg goed. Na 7 uur en 15 minuten kwam ik als eerste vrouw en 5e overall aan bij de finish. Daar stonden ook de tenten. Met 6 andere vrouwen sliep ik in een tent. Het was echt geweldig om allemaal mensen te ontmoeten die ook zo gepassioneerd met lopen bezig zijn en ook zo enorm genoten hadden van de mooie natuur! Mooie gesprekken, heel veel eten en een goede massage verder ging ik om half 9 mijn slaapzak in.       

Dag 2

Na een best redelijke nacht ging om 5:30 de wekker. Mijn lichaam voelde eerlijk gezegd een beetje alsof er een vrachtwagen overheen gereden was, maar het viel me nog mee. Spullen opruimen, tassen inpakken en afgeven, ontbijten en tas weer inpakken voor de race. De tijd vloog en voor ik het wist was het 7 uur. Ik nam hetzelfde mee qua voeding als de dag ervoor. Ik dacht dat dit wel genoeg zou zijn omdat het vandaag waarschijnlijk een uur korter zou duren. Ik wilde nog wat extra eten meenemen, maar vergat dit in alle haast uit mijn grote tas te halen…

We begonnen met een paar kilometer glooiend terrein en ik rende weer met een groepje van 4 weg. De 3 mannen waar ik mee samen rende gingen er vrij snel vandoor in een hoger tempo. Ik besloot mijn eigen tempo te lopen. Er volgde echt een hele zware klim over ongelijk terrein door hoog gras. De afdaling daarna was ook heel erg technisch waardoor ik bijna net zo snel daalde als ik klom. Vanaf de start had ik eigenlijk ook gelijk al flinke trek, dus mijn voorraad eten ging er heel hard doorheen. Na 20 kilometer kwam makkelijkere stukken waarop ik weer lekker door kon rennen. Ik rende langs een prachtig kratermeer en het uitzicht was weer fantastisch. Het echte genieten begon weer. Wel had ik veel pijn op mijn rug van de rugzak. Een behoorlijke zwelling was voelbaar. Ergens was dit ook ‘fijn’ want dit leidde af van de pijn in mijn benen.

Rond 35 kilometer was mijn eten op. Dat was wel echt een probleem, want bij de posten kreeg ik echt alleen maar water en ik moest nog 21 kilometer. Leermomentje! Op de post rond 40 kilometer lag de nummer 3 op een behandeltafel vanwege pijn in zijn knie. Hij hoorde me zeggen dat ik zonder eten zat. Toen ik verder ging sloot hij aan en bood me direct eten aan. Zo lief.. Hij was echt mijn held van die dag. Helaas kon hij mij niet meer volgen en hij gaf aan dat ik door moest lopen. De laatste 9 kilometer waren ‘makkelijk’. Hoewel alles zeer begon te doen, kon ik wel een tempo van 4.45 aanhouden en daardoor vlogen de laatste kilometers voorbij. In 6 uur en 30 seconden kwam ik over de finish als 1e vrouw en 3e overall.

Uiteindelijk schoof ik nog een plek op in het overall eindklassement werd ik 4e. De sfeer bij de finish was geweldig. Ik liep nog even op en neer naar ons hotel om te douchen en (veel) te eten. Om 19 uur was de prijsuitreiking en daarna zijn we heerlijk uit eten geweest.

Het was echt een hele mooie ervaring. Met dank aan Wielervoeding.nl, Xendurance, Arch Max en Herzog heb ik deze trail kunnen lopen. Om nooit meer te vergeten! Omdat dit zo ontzettend tof was en de organisatie zo goed, heb ik me nu ingeschreven voor de Ultra X Jordan. Een 5-daagse wedstrijd van 220 km door de Wadi Rum woestijn. Nu al zin in!